ਜਦੋਂ ਪੀੜਾਂ ਦਾ ਵਣਜਾਰਾ, ਦਿਲ ਦੇ ਬੂਹੇ ਆਣ ਖੜ੍ਹਦਾ,
ਹਰ ਕੋਈ ਬੇਗਾਨਾ ਲੱਗੇ, ਜਦ ਆਪਣਾ ਹੀ ਜ਼ਖਮ ਕਰਦਾ।
ਮੇਰੀ ਕਲਮ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਫਿਰ, ਇੱਕ ਅੱਖਰ-ਅੱਖਰ ਰੋਂਦਾ ਏ,
ਮੈਂ ਓਦੋਂ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਦਾ ਹਾਂ, ਜਦ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਹੀ ਸਤਾਵੇ।
ਅੰਤਰਾ (Chorus)
(ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਅਤੇ ਭਾਵੁਕ)
ਹੰਝੂਆਂ ਦੀ ਸਿਆਹੀ ਬਣਦੀ, ਹਰ ਰੋਜ਼ ਨਵੀਂ ਕਹਾਣੀ।
ਮੇਰਾ ਦਰਦ ਹੀ ਮੇਰਾ ਸਾਥੀ, ਏ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਮਜਬੂਰੀ ਨੇ ਬਣਾਇਆ,
ਮੈਂ ਓਦੋਂ ਗੀਤ ਲਿਖਦਾ ਹਾਂ, ਜਦ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਹੀ ਸਤਾਵੇ।
ਮੁੱਖ ਬੰਦ (Verse 2)
(ਥੋੜ੍ਹਾ ਤੇਜ਼, ਸਵਾਲੀਆ ਅੰਦਾਜ਼)
ਪੱਥਰ ਦੇ ਹੋ ਗਏ ਲੋਕੀਂ, ਪਿਆਰ ਦੀ ਗੱਲ ਕੌਣ ਸੁਣੇ,
ਸੱਚੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਦੱਬ ਕੇ, ਝੂਠੇ ਹਾਸੇ ਕੌਣ ਬੁਣੇ।
ਜਦੋਂ ਰਾਤ ਕਾਲੀ ਹੋਵੇ, ਤੇ ਦਿਲ ਦਾ ਦੀਵਾ ਬੁੱਝ ਜਾਵੇ,
ਮੈਂ ਓਦੋਂ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਦਾ ਹਾਂ, ਜਦ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਹੀ ਸਤਾਵੇ।
ਪੁਲ (Bridge)
(ਬਹੁਤ ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ)
ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਇਹ, ਦਿਲ 'ਚ ਕਿੰਨੇ ਭੇਦ ਲੁਕਾਏ ਨੇ,
ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਅਸੀਂ, ਆਪਣੇ ਹੀ ਗਮ ਛੁਪਾਏ ਨੇ।
ਕਾਗਜ਼ ਹੀ ਮੇਰਾ ਯਾਰ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਦੁੱਖ ਵੰਡਦਾ ਹਾਂ।
ਅੰਤਰਾ (Chorus)
(ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਅਤੇ ਭਾਵੁਕ)
ਹੰਝੂਆਂ ਦੀ ਸਿਆਹੀ ਬਣਦੀ, ਹਰ ਰੋਜ਼ ਨਵੀਂ ਕਹਾਣੀ।
ਮੇਰਾ ਦਰਦ ਹੀ ਮੇਰਾ ਸਾਥੀ, ਏ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਮਜਬੂਰੀ ਨੇ ਬਣਾਇਆ,
ਮੈਂ ਓਦੋਂ ਗੀਤ ਲਿਖਦਾ ਹਾਂ, ਜਦ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਹੀ ਸਤਾਵੇ।
ਸਮਾਪਤੀ (Outro)
(ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਫਿੱਕੀ ਪੈਂਦੀ ਆਵਾਜ਼)
ਹਾਂ... ਓਦੋਂ ਗੀਤ ਲਿਖਦਾ ਹਾਂ...
ਜਦ ਕੋਈ... ਆਪਣਾ ਹੀ... ਸਤਾਵੇ...
No comments:
Post a Comment